Σε μικρή ενορία της Θεσπρωτίας, έλεγε ο ιερέας την ώρα του κηρύγματος, κατά τον εσπερινό και τη θεία λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου τη Μ. Πέμπτη ότι όταν λέμε καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση εννοούμε Πάσχα και Ανάσταση καλοσύνης και ελεημοσύνης και βοήθειας και ενδιαφέροντος και στοργής. Στη θεία κοινωνία, που ακολούθησε, προσήλθε να μεταλάβει κι ένας πιτισρικάς μεταξύ 8 και 10 ετών. Πρινκοινωνήσει, με πολύ ηρεμία, απευθύνεται στον ιερέα και του λέει: Πάτερ, 20 λεπτά έχω μαζί μου, αυτή την ώρα. Τα δίνω με όλη μου την καρδιά για την εκκλησία. Και ο παππούς μου βοηθάει όταν μπορεί τις εκκλησίες. Ο λειτουργός του Υψίστου έμεινε αποσβολωμένος από αυτή τη μεγάλη σε καρδιά και αγάπη προσφορά του μικρού και αισθάνθηκε εκείνη την ώρα ότι το παιδάκι έβαλε τα γυαλιά και στον ίδιο και σε πολλούς άλλους μεγαλύτερούς του. Ο μικρούλης έκανε το καλύτερο κήρυγμα, διακηρύσσοντας την αξία της πίστης και της αγάπης.