Ανήλικο το παιδάκι. Νεαροί και οι γονείς του. Μόλις 25 χρονών η μητέρα του. Δύο χρόνια μεγαλύτερος ο πατέρας. Έφυγαν από τη χώρα τους, το Ιράκ, για μια καλύτερη ζωή. Αυτό είναι το όνειρό τους... Η καλύτερη ζωή... Θέλουν πολλά; Και φυσικά όχι. Το αυτονόητο προσδοκούν... Ταλαιπωρήθηκαν μέχρι να φθάσουν στην Αθήνα. Πολύ ταλαιπωρήθηκαν... Κυρίως το ανήλικο παιδάκι, που ζούσε, σχεδόν αδιαμαρτύρητα, μέσα στην αγωνιώδη αβεβαιότητα. Και στη στέρηση... Ο πόθος ήταν να ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Τους πλησίασαν τα κυκλώματα, που
καραδοκούν σε τέτοιες περιπτώσεις. Τους εφοδίασαν αυτούς, όπως και δύο άλλους μετανάστες, από το Ιράν εκείνοι (έναν 28χρονο άνδρα και μία 45χρονη γυναίκα), με πλαστά διαβατήρια Δανίας και πλαστές ταυτότητες Ιταλίας και τους μετέφεραν στην Ηγουμενίτσα, για να προωθηθούν στην Ιταλία. Αφού, βέβαια, τους πήραν 1600 ευρώ. Το ανήλικο παιδί μέσα στον πόνο και στη μιζέρια. Αιχμάλωτο μιας σκληρής κατάστασης, όπου δεν υπάρχει ο παραμικρός χώρος για τρυφερότητα... Χωρίς να φταίει... Απλά υποχρεώθηκε να ακολουθεί την αυταπάτη, όπως αποδείχτηκε, των γονιών ότι θα βρουν, επιτέλους, μια ζωή ανθρώπινη... Άντε να ψάξεις να βρεις ζωή ανθρώπινη σε μια απάνθρωπη κοινωνία, που γυρεύει θύματα... Η κατάληξη σχεδόν σίγουρη από την αρχή... Αλλά, ρίσκαραν, κυνηγώντας την ευτυχία... Και δεν βρήκαν μπροστά τους την ευτυχία, αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο, τις χειροπέδες... Την επομένη των Χριστουγέννων, αργά το βράδυ, και ενώ προσπάθησαν να επιβιβαστούν από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας σε πλοίο με προορισμό την Ιταλία, οι τέσσερις μεγάλοι, έπεσαν στα χέρια αστυνομικών του τμήματος αλλοδαπών, κατηγορούμενοι για πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα. Το ανήλικο παιδί μπορεί να μην κατάλαβε τίποτε για τα πλαστά έγγραφα, σίγουρα όμως η βελούδινη καρδιά του πληγώθηκε από την πλαστή πραγματικότητα, που ζούμε, τελικά, όλοι μας... Γιατί αυτή η πραγματικότητα, που ζούμε, δεν μπορεί να είναι η αληθινή. Δεν μας αξίζει να είναι η αληθινή... Μια ακόμη συγκινητική ιστορία ήταν και αυτή, όπως τόσες άλλες, που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας καθημερινά. Και δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, από το να τις παρατηρούμε ή να τις καταγράφουμε. Άβουλοι και μοιραίοι σε ό,τι μας επιβάλλουν...