Δεν μπορέσαμε, παρότι το θέλαμε, να παραβρεθούμε στην ταφή ενός φίλου, 93 ετών. Πραγματικά, φίλου. Λίγες ημέρες πριν τον θάνατό του, τον είχαμε καλέσει στο τηλέφωνο. Και με ασθενική φωνή και μ' έναν παραπονιάρικο τόνο, μας είπε: "Δεν είμαι καλά. Θα φύγω από τη ζωή. Αν και θέλω να ζήσω, τα έφαγα τα ψωμιά μου...". Ο Γαβριήλ Μάνος, από το Κρυονέρι Πωγωνίου, δεν υπάρχει πλέον ανάμεσά μας. Εργάστηκε, επί δεκαετίες σε μεγάλα ξενοδοχειακά
συγκροτήματα των Αθηνών και τα τελευταία 25 χρόνια είχε αποσυρθεί με την καλοσυνάτη και ευσεβή σύζυγό του στο χωριό του. Μπροστάρης, μέχρι την τελευταία στιγμή, σε κάθε δημιουργική δράση στο χωριό. Αλλά και στα έργα της Εκκλησίας. Αν θελήσεις να αποτιμήσεις τη ζωή του, το πρώτο, που σκέπτεσαι, είναι ότι υπήρξε άνθρωπος αξιοπρεπής, που ψάχνεις με το φανάρι να τους βρεις στη σημερινή κοινωνία και είναι αδύνατον να τους βρεις. Ας θεωρηθούν αυτά τα λίγα λόγια καρδιάς, ως ανθοπέταλα αγάπης και μνήμης στο κιβούρι του.
συγκροτήματα των Αθηνών και τα τελευταία 25 χρόνια είχε αποσυρθεί με την καλοσυνάτη και ευσεβή σύζυγό του στο χωριό του. Μπροστάρης, μέχρι την τελευταία στιγμή, σε κάθε δημιουργική δράση στο χωριό. Αλλά και στα έργα της Εκκλησίας. Αν θελήσεις να αποτιμήσεις τη ζωή του, το πρώτο, που σκέπτεσαι, είναι ότι υπήρξε άνθρωπος αξιοπρεπής, που ψάχνεις με το φανάρι να τους βρεις στη σημερινή κοινωνία και είναι αδύνατον να τους βρεις. Ας θεωρηθούν αυτά τα λίγα λόγια καρδιάς, ως ανθοπέταλα αγάπης και μνήμης στο κιβούρι του.