Το φεγγάρι αγγίζει το βουνό και η ψυχή αγγίζει το φεγγάρι!...

Το φεγγάρι αγγίζει το βουνό!.. Πάνω από το Ασπροκλήσι Θεσπρωτίας... Και η ψυχή αγγίζει το φεγγάρι... Μοιάζει σαν τη διαμαντόπετρα, που κρατάει μέσα στη φυλακή των πρισμάτων της το φως κι αφού σβήσει η μέρα, συγκρατεί και αποδίδει ως και αυτά ακόμη τα συναισθήματα, που νιώθει κανείς τις μοναδικές στιγμές, που βλέπει προς
το φεγγάρι.  Εγκαταλείπει, για λίγο, την καθημερινή του ζωή μ' όλες τις μιζέριες της, κόβοντας τις άγκυρες τις πιασμένες μέσα στη λάσπη της και ξεχύνεται προς το ταξίδι.