H θρυλική γυναίκα της Πίνδου, αλλά και οι ήρωες του 1940 θα τιμηθούν στη Φούρκα...

Η σπουδαία προσφορά των ηρωίδων στην Ελλάδα...

Η μνήμη της γυναίκας της Πίνδου, των αξιωματικών Κων/νου Δαβάκη, Αλέξανδρου Διάκου και όλων των ηρώων του έπους του 1940, θα τιμηθούν με εκδηλώσεις, που διοργανώνει η Περιφέρεια Ηπείρου με τη συνεργασία του Δήμου Κόνιτσας και της Τοπικής Κοινότητας Φούρκας, τη Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015, στη Φούρκα (ώρα έναρξης 10:00 π.μ.). Το
πρόγραμμα των εκδηλώσεων
περιλαμβάνει:

§  Δοξολογία, επιμνημόσυνη δέηση, κατάθεση στεφάνων και στέψη των προτομών Κων/νου
Δαβάκη και Αλέξανδρου Διάκου
§  Σύντομη τοπογραφική ενημέρωση από αξιωματικό της VIII Μεραρχίας
§   Ομιλία από τον κ. Αθανάσιο Λάκκα, Δημοτικό Σύμβουλο Δήμου Κόνιτσας
§  Αναπαράσταση πορείας μαχόμενης γυναίκας της Πίνδου και του τραυματισμού του ήρωα αξιωματικού Κ. Δαβάκη, διοικητή του αποσπάσματος της Πίνδου. Η αναπαράσταση θα γίνει από γυναίκες της Κοινωφελούς Επιχείρησης Δήμου Κόνιτσας σε συνεργασία με άνδρες της VIII Μεραρχίας


Οι εκδηλώσεις θα γίνουν στο ύψωμα «Προφήτης Ηλίας» της Φούρκας. Θα ακολουθήσει Βράβευση Γυναικών Πίνδου- 75 Χρόνια Μνήμης και μικρή δεξίωση στην πλατεία της Φούρκας που παραθέτει η Περιφέρεια Ηπείρου και ο Δήμος Κόνιτσας.
***

Ποτέ σε άλλο μέρος τη γης, γυναίκες δε στάθηκαν τόσο γενναία βοηθώντας τα μαχόμενα τμήματα και αψηφώντας το θάνατο. Γυναίκες, οι οποίες κατόρθωσαν μέσα από αντίξοες συνθήκες,να δώσουν το δικό τους δυναμικό και καθοριστικό παρόν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Το χωριό Φούρκα Ιωαννίνων, εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί ένα σύγχρονο σύνδεσμο με το ιστορικό γεγονός του έπους του ΄40, αφού εκεί βρίσκεται το άγαλμα της γυναίκας της Πίνδου,σημείο αναφοράς του εορτασμού στη μνήμη τους. Μεγάλη είναι και η καταγραφή προσωπικών μαρτυριών.Χαρακτηριστικά είναι τα παρακάτω αποσπάσματα:

"Όταν φύγαμε από τη Λάρισα για να πάμε στην Κοζάνη, στο Σαραντάπορο εκεί πέρα οι δρόμοι τότε ήτανε καλντερίμια και χωματόδρομοι, θυμάμαι εκεί επάνω πριν από τα Σέρβια ότι ήταν γυναίκες οι οποίες την δεύτερη ημέρα ακριβώς προς την τρίτη φτιάχνανε τον δρόμο, δηλαδή ρίχνανε πέτρες μες στις λάσπες. Από τότε, από την ίδια μέρα και βέβαια εν συνεχεία στην Ήπειρο εθαυμάσθησαν οι γυναίκες αυτές. Εθαυμάσθησαν πολύ γιατί μετέφεραν εκεί που δεν μπορούσε ούτε μουλάρι. Βάζανε στην πλάτη, μαθημένες αυτές, αυτές κουβαλούσαν νερό και ξύλα. Πήγαιναν στο ρουμάνι μια ώρες δυο, φορτωνόταν τα ξύλα στην πλάτη και τα μετέφεραν στα σπίτια τους μέσα στα χιόνια. Εκάνανε βέβαια μια προμήθεια από το καλοκαίρι για τον χειμώνα, κάνανε για ένα μήνα, από κει και ύστερα. Πηγαίνανε πλέον μέσα στα χιόνια...''
(Προφορική μαρτυρία Τάκη Τράντα, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 103.)


"7 Νοεμβρίου 1940. Σήμερα σκοτώθηκαν δύο παιδιά του 33ου Συντάγματος και αυτό μάνιασε περισσότερο τους στρατιώτες. Φωνάζαν εμπρός για τη Ρώμη. Ο θάνατος αυτός αντί να μας δειλιάσει μας έδωσε περισσότερα φτερά για να κυνηγήσουμε τους Ιταλούς. Συνάντησα γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά. Μία ήτο 88 ετών. Μία μου είπε κλείδωσε το μικρό σε μια καλύβα για να βοηθήσει τον στρατό. Το βράδυ είδα μια γριούλα να κρατά δυο μικρά και η μητέρα τους ζύμωνε ψωμί για τον στρατό με το φως δυο κεριών που είχε μέσα σ' ένα ποτήρι. Τα χιόνια, ο πάγος, το τρομερό κρύο, δεν φαίνονταν να τις τρόμαζε. Όλες γεμάτες χαρά ήθελαν να προσφέρουν στο στρατό ό,τι δεν μπορούσαν τα μεταγωγικά. Αλήθεια γυναίκες θαύμα. Τι διαφορά με τις πόλεις!''

(Από το Ημερολόγιο Πολέμου του Αργύρη Μπαλατσού, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 103)
''Οι νικηταί της Πίνδου προχωρούσαν. Καθώς έφτασαν στον ποταμό Βογιούσα κι είδαν οι ατρόμητες γυναίκες της Πίνδου πως το απότομο ρέμα εμπόδιζε τους σκαπανείς στη δουλειά τους, έκαναν αυθόρμητα κάτι, που ξανάγινε ύστερα στον Καλαμά και στο Δρίνο: μπήκαν οι ίδιες μέσα στα νερά και, πιασμένες σφικτά από τους ώμους, σχημάτισαν πρόσχωμα, που ανάκοβε την ορμή του ποταμού και ευκόλυνε τους γεφυροποιούς!''
(Τάκης Ε. Παπαγιαννόπουλος, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 104)