Τελικά είμαι ηλίθος...

Του Άγγελου Πυριόχου
Το ξεπέρασα. Το σοκ. Των τύψεων. Των ενοχών. Οταν ξεστόμισε το "μαζί τα φάγαμε" μπήκα σε μια διαδικασία "λες να ’ναι έτσι"; Ούτε γκιουβέτσι δεν φάγαμε μαζί. Τα έβαλα κάτω, τα μέτρησα, τα ξαναμέτρησα, ανέβηκα στη ζυγαριά να κλέψω ένα δράμι... δράμα η κατάσταση. Κι έπειτα, άρχισα να πληρώνω. Οχι αγόγγυστα. Φώναζα, ούρλιαζα, σημασία δεν έδινε κανείς,
μόνο εγώ έδινα. Χρήματα. Ωσπου ήρθαν τα τελευταία, τα ύστερα του κόσμου μου. Λογαριασμοί κάτω από την πόρτα. "Πλήρωσε". Εγώ τώρα να συνεχίζω να μαζεύω αποδείξεις; Ισχύουν; Οταν έπεσε στις 5.000 ευρώ το αφορολόγητο, αποκλείεται να ισχύσουν. Κάθομαι σαν ηλίθιος πάνω στο χαρτομάνι. Μετά, πήγα να πληρώσω το λογαριασμό της ΔΕΗ. Ο τελευταίος αχαράτσωτος. Ουρά. Μεγάλη. 7 στους 10 έκαναν αίτηση διακοπής για το σπίτι των διακοπών τους. 1 στους 10 για το σπίτι του. "Θα βάλω γεννήτρια". Αγγελίες έξω από τα γραφεία της ΔΕΗ "Πωλείται τηλεόραση". Τσάμπα. Τότε για ποιους φτιάχνουν όλα αυτά στα κανάλια; Ουρά και στον ΟΤΕ. Το κόβω. Σκέφτομαι τώρα. Εξοχικά δίχως ρεύμα και τηλέφωνο. Η χαρά του κλέφτη. Ούτε συναγερμός να λειτουργεί, ούτε ένα τηλέφωνο να ειδοποιήσεις. Τώρα θα μου πείτε, κι όταν ειδοποιούσες μήπως ερχόταν κανείς;